– Cassidy, zabieraj to ode mnie, bo nie ręczę za siebie! – Wyrwałam z ręki przyjaciółki niewielką, liściopodobną szmatkę i jednym zamaszystym ruchem posłałam ją na łóżko.

– Ev, czy ty nie potrafisz się totalnie wyluzować i choć raz docenić moich wielogodzinnych starań? - Podniosła ubranie z materaca, po czym rozprostowała je w dłoniach. – Spójrz, jakie to piękne.

– Może i tak, ale sukienki raczej nie przypomina, ewentualnie zielony pasek – zaoponowałam. – Zresztą, dlaczego sama przebierasz się za Królową Śniegu, a mnie chcesz wcisnąć w strój jakiegoś skrzata?

– Zaraz zwariuję - blondynka wymamrotała do siebie. – Nie mam zamiaru robić z ciebie żadnego skrzata. W ogóle nie znasz się na baśniach, przecież to ubranie Dzwoneczka z Piotrusia Pana, matołku. - Wywróciła oczyma i przekrzywiła głowę na bok, jakby rozmyślnie się nad czymś zastanawiając. Po chwili wlepiła we mnie smutne spojrzenie. – Musisz to założyć, naprawdę się starałam. Wymyślenie i znalezienie tego przebrania zajęło mi ostatnie dwa tygodnie. – Zmarszczyła swój drobny nos. - Będziesz idealnym Dzwoneczkiem. Proszę cię, zrób to dla mnie. – Celowo przeciągnęła ostatnią sylabę, tym samym wzbudzając w mojej osobie wyrzuty sumienia. Przeklęłam w myślach swoją słabą wolę.

Rozdział 3

6. Niecodzienne zadanie


Mijały kolejne dni, a Deveraux wyraźnie mnie unikał. Ja też nie zbliżałam się do niego, nie mając pojęcia, co mu powiedzieć. Innym powodem było to, że za każdym razem, gdy myślałam o Christianie, odczuwałam silne wyrzuty sumienia. Moim chłopakiem był Jared, a coraz częściej tego żałowałam. Czułam się jakby do nogi przyczepiono mi ołowianą kulę. Nawet pocałunki Picoulta nie smakowały już tak samo.

Wiedziałam, że on niczym nie zawinił. Cóż, nie była to niczyja wina. Właściwie każda dziewczyna zauroczyła się nowym uczniem, ja nie byłam wyjątkiem. Łatwo było ulec. Blondyn wyglądał jak modele Calvina Kleina, a może nawet lepiej. W końcu nie widziałam go bez ubrań, więc nie mnie było oceniać.