Ogłaszamy konkurs!

Chloe, przechadzając się po sali, widziała jak dyskretnie ją obserwuje. Zdawała sobie sprawę z tego, jak piorunujące wrażenie na nim zrobiła, podniecało ją to, przyciągało do niego. Gdy w pewnym momencie zniknęła mu z oczu, zaczął rozglądać się po sali w jej poszukiwaniu. Stał oparty o jeden z filarów, nieco na uboczu. 
– Chciałam porozmawiać, panie profesorze – szepnęła mu do ucha, pojawiając się tuż za nim.
– Chloe. – Usłyszała jego zaskoczony głos i poczuła jak obraca się gwałtownie, ocierając się o jej ciało.
– Tak, profesorze? – powiedziała, uroczo się przy tym uśmiechając, jednak w jej wzroku pełno było zmysłowości.

Niespodzianka

FOTOGRAFIA

PRELUDIUM

Niczym morze we mnie

Z bezsennymi nocami przy słabym świetle świec...

Z odczuwaniem żaru namiętności...

Podczas gdy wszystko inne jest tak odległe...

I unoszę się daleko... Nieruchoma...

I tak się przywiązałam, tak się zagmatwałam w nieskończonych 

okolicznościach...

A teraz... Jesteś przede mną, delikatną i prawdziwą...

Która znajduje wolność w morzu...

Jest niczym morze dzikie, nieokrzesane, morze bezgraniczne. 

Jego oczy, mroczne, gniewne, bezkreśnie zabarwione czernią. 

Nieogarnięte, niezrozumiałe dla

Drodzy czytelnicy, to ostatni rozdział Iluzjonu, który wstawiam na bloga. Ciąg dalszy znajdziecie tutaj: http://chomikuj.pl/Ailes/*e2*99*9b+BIBLIOTEKA+*e2*99*9b/Iluzjon+*c2*a9




Poniedziałkowa pogoda nie zachęcała do wyściubiania nosa z domu. Nabrzmiałe chmury ociężale wisiały na ciemnym niebie, zwiastując nadchodzącą ulewę. Zupełnie jakby natura próbowała odciągnąć mnie od pójścia do szkoły. Niestety nie miałam wyboru. Zaszycie się w czterech ścianach i unikanie Jareda nie było żadnym rozwiązaniem. Obawiałam się tego, co miało nastąpić. Zdawałam sobie sprawę, że nic nie będzie jak dawniej. Koniec z lunchami przy tym samym stoliku, z tym samym kręgiem przyjaciół i wspólnymi wyjazdami. Nasi znajomi, chcąc nie chcąc, musieli wybrać po czyjej stronie staną, mojej czy Picoulta. Nie mogłam mieć o to do nich pretensji, taka była naturalna kolej rzeczy. Jednoczesne przyjaźnienie się z dwoma osobami, które nie chcą przebywać w tym samym pomieszczeniu było niewykonalne.

Od godziny siedzieliśmy z Oliverem w korytarzu posterunku policji, czekając na przybycie funkcjonariusza, który został oddelegowany do mojej sprawy. Chociaż nadal nie wiedziałam, gdzie West zniknął poprzedniej nocy, nie zdążyłam o to zapytać. Dziwiło mnie jednak, że tak łatwo porzucił swoje obowiązki, nawet nie zauważając, że przepadłam na całą noc i to w momencie, w którym był najbardziej potrzebny.

Rozejrzałam się po pomieszczeniu. W niczym nie przypominało komisariatów z filmów akcji. Nie działo się tu kompletnie nic, co mogłoby przyspieszyć bicie serca albo podnieść poziom adrenaliny. Wszyscy siedzieli przy swoich biurkach, przeglądając sterty dokumentów lub pisząc na klawiaturach komputerów. Sam wystrój miejsca również nie należał do najciekawszych. Zgniłozielone ściany kontrastowały z ciemną, drewnianą podłogą, pokrytą kilkoma plamami. Jedyną dekorację stanowiła donica ze sporych rozmiarów fikusem i kilka zawieszonych gdzieniegdzie zdjęć policjantów. Moją kontemplację otoczenia przerwało pojawienie się lekko podstarzałego funkcjonariusza, ubranego w zwyczajny, szary sweter oraz czarne spodnie. Włosy mężczyzny zdążyły już osiwieć, a na jego głowie widoczne były zakola.– Sierżant Wyatt. – Nowo przybyły podał dłoń Westowi. – Oliver West, ochroniarz Evangeline – odpowiedział blondyn. Po chwili policjant zaprowadził nas do pomieszczenia, które pełniło prawdopodobnie funkcję pokoju przesłuchań.

Obudziłam się w stanowczo zbyt jasnym pokoju. Promienie słoneczne natarczywie wdzierały się pod moje powieki za każdym razem, gdy próbowałam je uchylić. Jednak pomimo tego nieprzyjemnego aspektu, po kilkunastu sekundach wahania otworzyłam oczy. Nad sobą miałam biały sufit, a w ustach czułam nieprzyjemną suchość i gorzkawy posmak alkoholu. Podniosłam się do pozycji siedzącej, odczuwając przy tym silny ból w tyle głowy. Rozmasowałam dłonią obolałe miejsce i o mało nie krzyknęłam, rozglądając się wokół. Nie poznawałam tego pomieszczenia, a co gorsze zupełnie nie pamiętałam jak się w nim znalazłam. Zamknęłam oczy, próbując przypomnieć sobie wydarzenia minionej nocy. Ostatnim wspomnieniem była butelka piwa, a właściwie nawet wiele butelek i noc...

Prychnęłam z rozdrażnieniem na myśl o własnej głupocie. Nie byłam przyzwyczajona do dużych ilości alkoholu, więc nic dziwnego, że urwał mi się film.