– Cassidy, zabieraj to ode mnie, bo nie ręczę za siebie! – Wyrwałam z ręki przyjaciółki niewielką, liściopodobną szmatkę i jednym zamaszystym ruchem posłałam ją na łóżko.

– Ev, czy ty nie potrafisz się totalnie wyluzować i choć raz docenić moich wielogodzinnych starań? - Podniosła ubranie z materaca, po czym rozprostowała je w dłoniach. – Spójrz, jakie to piękne.

– Może i tak, ale sukienki raczej nie przypomina, ewentualnie zielony pasek – zaoponowałam. – Zresztą, dlaczego sama przebierasz się za Królową Śniegu, a mnie chcesz wcisnąć w strój jakiegoś skrzata?

– Zaraz zwariuję - blondynka wymamrotała do siebie. – Nie mam zamiaru robić z ciebie żadnego skrzata. W ogóle nie znasz się na baśniach, przecież to ubranie Dzwoneczka z Piotrusia Pana, matołku. - Wywróciła oczyma i przekrzywiła głowę na bok, jakby rozmyślnie się nad czymś zastanawiając. Po chwili wlepiła we mnie smutne spojrzenie. – Musisz to założyć, naprawdę się starałam. Wymyślenie i znalezienie tego przebrania zajęło mi ostatnie dwa tygodnie. – Zmarszczyła swój drobny nos. - Będziesz idealnym Dzwoneczkiem. Proszę cię, zrób to dla mnie. – Celowo przeciągnęła ostatnią sylabę, tym samym wzbudzając w mojej osobie wyrzuty sumienia. Przeklęłam w myślach swoją słabą wolę.

Rozdział 3

6. Niecodzienne zadanie


Mijały kolejne dni, a Deveraux wyraźnie mnie unikał. Ja też nie zbliżałam się do niego, nie mając pojęcia, co mu powiedzieć. Innym powodem było to, że za każdym razem, gdy myślałam o Christianie, odczuwałam silne wyrzuty sumienia. Moim chłopakiem był Jared, a coraz częściej tego żałowałam. Czułam się jakby do nogi przyczepiono mi ołowianą kulę. Nawet pocałunki Picoulta nie smakowały już tak samo.

Wiedziałam, że on niczym nie zawinił. Cóż, nie była to niczyja wina. Właściwie każda dziewczyna zauroczyła się nowym uczniem, ja nie byłam wyjątkiem. Łatwo było ulec. Blondyn wyglądał jak modele Calvina Kleina, a może nawet lepiej. W końcu nie widziałam go bez ubrań, więc nie mnie było oceniać.

Deja  vu 
 Francuska Kocica

Rozdział 3

Kocica

Rozdział 5. Nie zadzieraj z ochroniarzem


Przyznaję, czarna lilia zaniepokoiła mnie do tego stopnia, że postanowiłam rozgryźć jej znaczenie. Może osoba, która ją zostawiła, chciała coś przekazać poprzez wybór tego właśnie kwiatu? Niestety, jak to w życiu bywa, każde źródło podawało nieco odmienne informacje. Tak więc lilia symbolizowała niewinność, szczere intencje, dobre zamiary, ale również kłamstwo. Trudno było wybrać jedną opcję, choć osobiście skłaniałam się ku ostatniej.

Jednak mimo wszystko to nie ten kwiat zaprzątał moje myśli przez większość czasu. Rozgościł się w nich bowiem pewien blondyn o przenikliwym, chłodnym spojrzeniu, które mogłoby skruszyć nie jedno serce. Chociaż wciąż próbowałam wyrzucić go z umysłu, za każdym razem osiągałam podobnie mierny efekt. Christian stanowił modelowy przykład niebezpiecznie intrygującego osobnika. Należał do tego typu ludzi, którzy raz przekroczywszy czyjąś ścieżkę, kroczą nią dalej, już niezależnie od woli samych zainteresowanych. Niestety trafiło właśnie na mnie.

 „[...] miłość nie daje i nigdy nie dawała szczęścia. Wręcz przeciwnie, zawsze jest niepokojem, polem bitwy, ciągiem bezsennych nocy, podczas których zadajemy sobie mnóstwo pytań, dręczą nas wątpliwości. Na prawdziwą miłość składa się ekstaza i udręka.”

„[...] samotność nie jest naszym przeznaczeniem, a samych siebie poznajemy tylko wtedy, kiedy możemy się przejrzeć w oczach innych ludzi.”

- Proszę się uspokoić, na razie nie mamy żadnych dowodów oprócz słów nastolatki. Do wszczęcia śledztwa potrzebne są konkrety. Nikt nie zacznie szukać jakiegoś psychopaty, nie mając pewności, że on w ogóle istnieje. – Stojąc w korytarzu, podsłuchiwałam odbywającą się w kuchni rozmowę Meredith z policjantem. Kobieta zadzwoniła na policję, chociaż prosiłam, żeby tego nie robiła, a przed chwilą funkcjonariusz zjawił się u naszych drzwi. Niestety, moje obawy się potwierdziły, nie wierzył w me słowa.

- Twierdzi pan, że Evangeline kłamie? Przecież to takie dobre dziecko, po co miałaby to robić? – stwierdziła Meredith, wyraźnie podnosząc przy tym głos.

- Wiem, że jej rodzice wyjechali za granicę. Podejrzewam, że to próba zwrócenia na siebie ich uwagi. Nastolatki w tym wieku tak mają. Zbyt bujna wyobraźnia nie jest dobrą cechą – sierżant powiedział z przekonaniem.

Wyznania rozważnej i romantycznej to drugie opowiadanie, które wyszło spod mojego pióra, lecz pierwsze, którym chciałabym się z wami podzielić. Może znajdzie się ktoś chętny, by się z nim zapoznać. W każdym razie, liczę na to i zapraszam na pierwszy rozdział. Miłej lektury. :)

1.

„- Dlaczego mam zatem słuchać serca?

- Bo nie uciszysz go nigdy. I nawet gdybyś udawał, że nie słyszysz, o czym mówi, nadal będzie biło w twojej piersi i nie przestanie powtarzać tego, co myśli o życiu i o świecie.”
             Paulo Coelho — Alchemik

       
W przestronnym mieszkaniu, w dzielnicy Nowego Jorku - Manhattanie, drobna brunetka siedziała na beżowej kanapie, nerwowo przekręcając ołówek w prawej dłoni. Lewą zaś wystukiwała rytm na stronie grubego notesu, uparcie rozmyślając nad listą rzeczy potrzebnych na organizowaną imprezę. Nie cierpiała takich spędów, ale za namową swojej przyjaciółki postanowiła urządzić tzw. parapetówkę i zaprosić parę osób… Jednak jej pojęcie kilku gości diametralnie różniło się od Laury, która to zajęła się robieniem zaproszeń.

Kobieta dowiedziała się o tym dopiero otwierając drzwi przybyłym osobom… Idąc chyba po raz dziesiąty na spotkanie z klamką, miała zamiar udusić swoją koleżankę, jednak widok osoby stojącej za progiem, skutecznie odgonił od niej żądzę krwi.

Rozdział 2. Rycerz bez zbroi

Na lunchu zajęłyśmy nasze zwyczajowe miejsca przy stoliku w rogu stołówki, z którego miałyśmy doskonały widok na wszystko wokół. Towarzyszyli nam najbliżsi znajomi: Jared, Michael, Lily i Beth. Michael był ciemnowłosym kapitanem szkolnej drużyny koszykówki, niezwykle popularnym i pewnym siebie chłopakiem. Jared również uprawiał tę dyscyplinę, też odnosił sukcesy i wzdychała do niego niejedna dziewczyna, ale on - ku zazdrości wielu - wybrał mnie.

Beth miała rude włosy i zielone oczy, była zgrabną, pełną życia szefową samorządu szkolnego. Dzień, w którym niczego nie organizowała był dla niej dniem straconym. Towarzyszyła nam też Lily, siostra bliźniaczka Beth. Logika podpowiada, że powinny być do siebie podobne. Rzeczywiście, fizycznie były prawie identyczne, lecz Lily nie posiadała przebojowości Beth, była raczej cicha, skromna i uwielbiała się uczyć.

My z Cass już dawno dołączyłyśmy do ich paczki, nie dlatego, że byłyśmy wtedy jakoś szczególnie popularne, po prostu nasi rodzice bardzo dobrze się znali, więc przeniesienie takiej zażyłości na dzieci przyszło w sposób niemal naturalny.

Opublikowany poniżej tekst był kiedyś częścią większej całości, ale ze względu na zmianę koncepcji powieści został z niej wycięty. Możliwe, że kiedyś na blogu pojawi się coś jeszcze z tej serii.

Puszczyk zahukał ponad lasem, a z nieba spadł rzęsisty deszcz, wsiąkając w kruczoczarne, mocno wycieniowane włosy dziewczyny. Odgarnęła na bok ich kosmyki, szczypiące jej twarz. Jeszcze tylko kilkaset metrów, powtarzała wciąż w myślach, rozglądając się nerwowo na boki. Biegła, ile sił w nogach, ale cel wcale nie zdawał się zbliżać. Błoto wymieszane ze śniegiem obficie pokrywające wijącą się leśną ścieżkę, utrudniało przemieszczanie.

Zmierzała w kierunku domu przyjaciela, znajdującego się pośród wiekowych sosen, gdzieniegdzie przetkanych świerkami. Wiedziała, że to jej jedyna szansa, ostatnia możliwość ratunku. Bieg w stronę miasta nie miał sensu, znajdowała się od niego zbyt daleko. Ucieczka w głąb lasu, który przecież dobrze znała, wydała jej się najrozsądniejszym rozwiązaniem. Z każdą kolejną sekundą jej kroki nabierały zamaszystości właściwej uciekającej pumie. 

PROLOG

     Postać dostrzegłszy, że zakładniczka uniosła głowę, spokojnie i z rozmysłem zaczęła zbliżać się do swojej jeszcze nieuświadomionej ofiary. Wiele miesięcy przygotowań i wyrzeczeń zostało wynagrodzonych tą cudowną chwilą triumfu. Warto było czekać, walczyć z pokusą jak najszybszego załatwienia sprawy, by móc delektować się słodkim smakiem zwycięstwa.

     - Kim jesteś? Czego ode mnie chcesz? - dziewczyna zapytała łamiącym się głosem, z trudem powstrzymując odruch wymiotny oraz napływające do oczu łzy. Jej głowa pulsowała tępym bólem, zupełnie jakby miała zaraz eksplodować, a kończyny zupełnie odrętwiały od długotrwałego przebywania w jednej pozycji.