listopada 2014 - Ailes – Literacka grupa

Deja vu
Francuska Kocica

Rozdział 3

Kocica

Bez zastanowienia skierował się w stronę pomieszczeń kuchennych. Po upadku dziewczyna ponownie straciła przytomność, co ucieszyło go gdyż jej gwałtowne zmiany nastrojów mogły być nadto kłopotliwe. Nie przemyślał jeszcze, co z nią zrobić. Prawdę mówiąc jasne kalkulacje przy tej dziewczynie w ogóle nie było możliwe. Pomyślał, że może powinien znieść ją do piwnic, ale naga i osłabiona nie przetrwałaby nocy w chłodnym lochu, a on przecież miał względem niej bardziej sadystyczne zamiary. Przeszedł przez długie i chłodne pomieszczenie, w którym poustawiane były beczułki z winem. Gdy wszedł do izby kuchennej od razu ujrzał kilka wlepionych w niego ciekawskich spojrzeń.

– Precz – mruknął, a później podszedłszy do podłużnego stołu niezdarnie strącił z niego stojące na nim gliniane miski, które z hukiem rozbiły się na twardym sklepieniu. Jeszcze jeden gwałtowny ruch i woreczki z jakimiś przyprawami dołączyły do naczyń. Bez ceregieli położył na stole przyniesioną dziewczynę.

– Panie, czy…

23:09 No komentarze

Rozdział 2

- Chwila, chwila, już otwieram. – Krótko obcięta blondynka wymruczała pod nosem, zbliżając się do drzwi, za którymi ktoś, jak opętany wciskał dzwonek.

- Witaj Abi! – W progu powitał ją wysoki mężczyzna w rozpiętej, skórzanej kurtce z szerokim uśmiechem na ustach. - Czyżbyś teraz ty, dla odmiany, przeprowadziła się do Steve’a? – Zaśmiał się, wchodząc do środka.

- Troy! Mogłam się domyślić, że to ty! – Kobieta z radością utonęła w czułym uścisku siostrzeńca, mierzwiąc mu dłonią postawione zadziornie, krótkie, prawie czarne włosy.

- Zastałem go? – Lekko zmrużył swoje brązowe, nieco rozmyte zielenią oczy i pytająco rozejrzał się po mieszkaniu.

- Żartujesz? Mam wrażenie, że jego nic nie jest w stanie utrzymać z dala od tej ukrytej pod ziemią rudery, nawet to nowe, pięknie urządzone mieszkanie. Zaczynam podejrzewać, że zapuścił tam korzenie – odparła z rezygnacją.

- Rudera? – Powtórzył z rozbawieniem. – Czy twój synalek wie, jak nazywasz jego ukochane studio?

- Oczywiście, że tak. Powtarzam to tak często, że już przestało robić na nim wrażenie – pokręciła głową.

- W takim razie nie pogniewasz się, jeśli pojadę do niego?

- Zmykaj, może uda ci się go stamtąd wyciągnąć. I przypominam ci o niedzielnym obiedzie. Solidnie mi się narazisz, jeśli nie przyjedziesz– dodała, grożąc mu palcem.

- O to możesz być spokojna. Musiałbym być umierający, żeby odpuścić sobie taką ucztę dla podniebienia - zaśmiał się, łapiąc za klamkę.

- A może przyprowadzisz ze sobą Kimberly, skoro…

- Z pewnymi rzeczami nie należy się spieszyć, Abi – nie dał jej skończyć, znikając za drzwiami.

- Spieszyć? Dobre sobie – zamruczała pod nosem, wracając do przerwanego zajęcia.

18:28 No komentarze

„[...] miłość nie daje i nigdy nie dawała szczęścia. Wręcz przeciwnie, zawsze jest niepokojem, polem bitwy, ciągiem bezsennych nocy, podczas których zadajemy sobie mnóstwo pytań, dręczą nas wątpliwości. Na prawdziwą miłość składa się ekstaza i udręka.”

Paulo Coelho — Czarownica z Portobello

Trzy słowa, niby nic, a sprawiły, że Alex poczuł jakby został mu wymierzony siarczysty policzek. Jednak ból fizyczny był niczym w porównaniu z tym, co czuł w środku…

Jego serce, które zupełnie niedawno zaczęło tak naprawdę bić, w tym momencie wydawałoby się, że nie wykonywało żadnego ruchu, uparcie stało w miejscu, z sekundy na sekundę stając się coraz twardszym…

Gdy zamknął za sobą drzwi mieszkania, poczuł jakby nie miał już serca. W jego miejscu była tylko bezkształtna bryła lodu paląca jego dobroć i wszystkie pozytywne uczucia…

21:15 2 komentarze

„[...] samotność nie jest naszym przeznaczeniem, a samych siebie poznajemy tylko wtedy, kiedy możemy się przejrzeć w oczach innych ludzi.”

Paulo Coelho — Czarownica z Portobello

Mężczyzna na słowa Nicole, zamarł zupełnie jak posąg. Myślał, że jego umysł zaczął płatać mu figle, a to, co przed chwilą usłyszał było tylko złudzeniem, podszeptem świadomości, marzeniem, tak bardzo pragnącym urzeczywistnienia. Nie mógł uwierzyć, że to, czego pragnął jest w zasięgu ręki, całkowicie realne, namacalne, po prostu bliskie. Musiał być pewny, pewny swoich uczuć i kobiety stojącej obok. Tylko to się teraz liczyło.

Rozmyślania trwające dla Alexa wieki, a tak naprawdę kilka sekund, przerwały słowa brunetki:

- Alexander…- powiedz coś proszę…- powiedziała Niki zdejmując jednocześnie dłonie z jego bioder.

Mężczyzna odwrócił się i ujął twarz dziewczyny w swoje duże, lekko drżące ręce mówiąc:

- Jak mam rozumieć twoje słowa?

- ... Chyba sama nie jestem pewna sensu tego, co powiedziałam, ale teraz chcę zrobić tylko to... - wyszeptała, biorąc w tym samym czasie dłonie Alexa w swoje, po czym położyła je na swoich plecach. Następnie pochyliła jego zaskoczoną twarz bliżej siebie i wpiła się swoimi różowymi, pełnymi ustami w jego, jakby stworzone dla niej wargi...

20:55 No komentarze

Zupełnie nieoczekiwanie drzwi windy rozsunęły się i stanęła w nich ładna kobieta o ciemnoblond włosach, ubrana w obcisłą, białą bluzkę świetnie eksponującą jej wydatny biust i czarne rurki podkreślające zgrabne nogi. Widok Alexandra sprawił, że na jej twarzy zakwitł uśmiech, lecz gdy dostrzegła też tam młodą dziewczynę, już nie była tak bardzo zadowolona ze spotkania kolegi z pracy.

Mimo, że byli oni od siebie odsunięci w miarę możliwości, to i tak ich spojrzenia sprawiły zazdrość u kobiety. Choć Alex nigdy nie okazał jej najmniejszego zainteresowania, to ona usilnie starała się zwrócić jego uwagę. Na jej nieszczęście Matthews, jakby w ogóle nie zauważał jej zalotów. A nawet można śmiało powiedzieć, że zupełnie ją ignorował, co doprowadzało Jenne do jeszcze głębszej frustracji.

19:47 No komentarze

Newer Posts

Older Posts

O Ailes

Social media

Nowości

Sklep Ailes

Popularne posty

Obserwatorzy

Porozmawiajmy

Blog Archive