6.
Twarz Laury to stawała się
czerwona, to zupełnie blada niczym śnieg. Emocje, które nią ogarnęły można by
porównać do ognia, który z małego płomyka przerodził się w potężny pożar. Tak też jej
zaskoczenie i rozczarowanie, z sekundy na sekundę przybierało kształt coraz
większej nienawiści… do Alexa i tej kobiety… do ludzi, którzy swoim pocałunkiem
zniszczyli wszystko… plan, ale i szansę, by wszystko wyjaśnić pomiędzy nim, a
Nicole…
Zdenerwowana do granic możliwości
kobieta, już miała podejść do nadal obściskującej się pary, niestety została
powstrzymana przez silne ramiona Chrisa.
- Kochanie, poczekaj… - powiedział
spokojnym głosem mężczyzna.
- Błagam, nic nie mów… nie chcę się z tobą kłócić. Puść mnie, bo i
tak muszę wygarnąć mojemu braciszkowi co o nim myślę…
- Laura… To nic nie da… On brał coś… Chyba ecstasy… próbowałem go
powstrzymać, ale sama wiesz jaki jest…
- No nie… ja go chyba uduszę za moment…
Tylko skąd Alex wziął to świństwo?
- Nie wiem, ale chyba od tej blondynki…
- oznajmił, pocierając przy tym ramiona swojej dziewczyny.
- Ja ją zabiję… Nicole to wszystko widziała…
- Wiem, widziałem jak wybiegła… Pójdę
jej poszukać, a Ty tu bądź grzeczna, dobrze?
- Idź… ja zawsze jestem grzeczna,
chyba, że jakaś flądra odurza mojego brata i tym samym niszczy jego potencjalny
związek…
- Dobrze. – powiedział Chris, posyłając
kobiecie karcące spojrzenie. Jednak w jego oczach widoczne były jeszcze
iskierki rozbawienia i te, które zawsze się pojawiały, gdy tylko na nią
patrzył.
Jednak to nic dziwnego, w oczach
zakochanych ludzi widać szczęście, miłość, nadzieję na wspólną przyszłość. Ktoś
kiedyś powiedział, że oczy są oknami duszy. Miał rację. Tylko w nich można zobaczyć prawdę o
człowieku, wyczytać, co czuję, o czym myśli.
Jednak czasami oczy stają się
najgorszym przekleństwem, bo pokazują nam, to, czego nie chcielibyśmy nigdy
zobaczyć…
Tak było w przypadku Nicole. To, co
zobaczyła sprawiło jej wielki ból, ale też pozwoliło wreszcie dostrzec
fundamentalną prawdę, prawdę o sobie, swoich uczuciach i o czynach, których nie
da się już cofnąć.
*****
Nicole siedziała skurczona na bocznych
schodach i dłońmi zakrywała sobie twarz. Słone krople rytmicznie spływały po
jej policzkach, zostawiając mokre ślady na jej ubraniu. W dodatku nagle zaczął padać deszcz. Do
akompaniamentu szlochu brunetki, dołączył miarowy, a zarazem szybki stukot
kropelek, które szybko zaczęły wsiąkać w ubrania obydwojga.
Chris powoli podszedł do kobiety i
ukucnął przed jej drżącą z zimna sylwetką. Potarł jej ramię, tym samym
zwracając jej uwagę. Nicole spojrzała na niego zamglonymi od łez oczami,
pełnymi smutku, a jednocześnie złości. Nie pytając o pozwolenie wziął ją na
ręce i zaniósł do swojego samochodu.
Postanowił zawieść ją tam, gdzie poczuję się bezpiecznie – do domu jej
rodziców.
*****
Matka dziewczyny na ich widok,
westchnęła tylko i ruchem ręki nakazała im wejść do środka. Chris położył
szlochającą dziewczynę na sofie stojącej w salonie, a sam usiadł w fotelu obok. Chwilę później
Katharine przyniosła duży, ciepły koc i nakryła nim swoją córkę.
Ta natychmiastowo wręcz wtuliła się w
niego tworząc wokół siebie gruby kokon. Niespodziewanie płacz ucichł, a
brunetka po prostu zasnęła, wycieńczona nadmiarem przeżyć.
Pani Clarks usiadła obok córki,
delikatnie głaszcząc jej włosy. Niki we śnie wyglądała tak pięknie, a zarazem
tak bezbronnie. Katharine przeniosła zmartwione spojrzenie z Nicole na Chrisa,
mówiąc:
- Mam rozumieć, że wasz plan nie
przyniósł oczekiwanych rezultatów?
- Wszystko poszło na marne, bo
Alex brał narkotyki… a potem całował się
z jakąś kobietą. Nie kontrolował tego zupełnie. Próbowałem go powstrzymać, ale
nie chciał mnie słuchać. Jakby tego było mało… wtedy zobaczyła go pani córka.
- Tego się właśnie domyśliłam, po
twoich słowach… Brak mi już słów… Alex okazał się dzieciakiem, więc teraz ja
musze wziąć sprawy w swoje ręce.
Zatem słuchaj Chris, w tobie i Laurze
pokładam ostatnią nadzieję…
Niki mnie zabiję, ale trudno. Zrobimy
małą symulację. Ten mały uparciuch tutaj, zawsze martwi się o moje zdrowie i
jutro wykorzystamy to z czystą premedytacją. Mam zamówioną wizytę u doktora
Watsona na godzinę 10:30. Powiesz Nicole, że byłeś przypadkiem w szpitalu i widziałeś jak
zemdlałam, czy coś w tym stylu. Wtedy ona na pewno szybko tam pojedzie. Laura
natomiast niech zadzwoni do swojego brata, którego mam ochotę w tej chwili
rozszarpać… i powie mu, że to Nicole się źle poczuła. Musimy tylko załatwić na
pewien czas jakieś pomieszczenie, w którym wreszcie będą mogli porozmawiać.
- Dobry pomysł pani Clarks. A tym
pokojem to ja już się zajmę. Moja ciotka jest pielęgniarką w szpitalu świętego
Antoniego, więc myślę, że nie będzie żadnych problemów.
- To wspaniale, ale błagam nie mów mi
per pani Clarks, wystarczy Katharine.
- Dobrze. Ale teraz musze już iść.
Jutro proszę dać znać Laurze. Mam nadzieję, że teraz nasz plan wypali.
- Rozumiem. Ja też Chris. Do jutra.
- Do widzenia. – odpowiedział chłopak
po czym wyszedł z domu Clarksów, zostawiając panią domu z przeczuciem, że
jutrzejszy dzień będzie albo całkowitym zwycięstwem, albo jeszcze większą porażką.
*****
Nicole bardzo długo spała bardzo
spokojnie, jednak zupełnie niespodziewanie zerwała się z krzykiem do pozycji siedzącej. Zeszyt
leżący na toaletce spadł na miękki dywan, z cichym plasknięciem, które jednak
nie uszło uwadze dziewczynie. Podniosła go, otworzyła na pierwszej niezapisanej
kartce i zaczęła nanosić na nią swoje staranne, choć lekko pochyłe pismo.
Pamiętniku… Cisza… wszechogarniająca, sprawiająca swoją monotonnością ból… szloch wydobywający się z mojego gardła, głuchy dźwięk łez uderzających o papier po którym piszę… przyśpieszone bicie serca i urywany oddech… to jakby tylko początek końca… a tak boli…Wspomnienia przeskakujące w moim umyśle, zupełnie jak kolejne kadry filmu. Początkowo była to komedia, lecz z czasem zmieniała się, by w ostatecznie przybrać formę dramatu… tragicznej śmierci tego, co dopiero ujrzało światło dzienne… - szans, marzeń, pragnień, nadziei, aż wreszcie uczuć… nic już mi nie pozostało… a dlaczego? Chyba nie mam nic na swoje usprawiedliwienie, bo jak za sensowny argument mogę przedstawić strach? Lęk przed miłością, odrzuceniem, cierpieniem, lub radością, którą owe uczucie przynosi? To wszystko spadło na mnie tak nagle, niczym grom z jasnego nieba. Jednak i to jest marnym wytłumaczeniem.Winną jestem tylko ja i muszę ponieść tego konsekwencję. Alex nic nie zrobił. Miał pełne prawo do swojego zachowania. W końcu jego przyczyna leży we mnie, w tym, co zrobiłam i powiedziałam.Czuję się pusta w środku, z sekundy na sekundę to uczucie się wzmaga, boję się chwili, w której przybierze ostateczny kształt, niejako apogeum.Każda komórka mojego ciała zapomina jak dalej funkcjonować, zupełnie jakby za moment miała się wyłączyć i udać na zasłużony odpoczynek.Zagubienie, to słowo, które nieustannie penetruje każdy, nawet najmniejszy fragment mojego umysłu. Sprawia, że nie wiem już, co myśleć, co czuć.Nie wiem, czy to szum wiatru, czy płacz deszczu, ale wciąż słyszę powtarzające się słowa – za późno… Zupełnie niczym płaczliwą melodię serca, wygrywającego kolejne dźwięki pieśni żałobnej…Tyle już łez wypłakałam, a nadal wciąż spod moich na wpół przymkniętych powiek wypływają kolejne… Papier powoli przesiąka aromatem smutku i słonym posmakiem.Litery zaczynają się rozmazywać, tworząc z zapisanych słów, granatową plamę atramentu. Nic więcej. Tyle tylko pozostało mój pamiętniku - niemy powierniku tego, co dla innych pozostanie tajemnicą.
Gdy już postawiła ostatnią kropkę
poczuła się zupełnie inaczej, lepiej. Litery, wyrazy, zdania, które przelewała
na papier sprawiły, że poczuła ulgę, wewnętrzne oczyszczenie.
*****
Następnego dnia cała trójka spiskowców
chodziła jak na szpilkach, bojąc się cały czas, że coś znowu może pójść nie po
ich myśli.
Gdy dochodziła 10, matka Nicole wyszła
z domu, informując ją wcześniej gdzie idzie. Nie musiała tłumaczyć się córce,
ale chciała jeszcze dobitniej podkreślić przyczynę jej nieobecności.
W końcu nadszedł odpowiedni czas, by
zacząć działać. Laura zadzwoniła do Alexa, Christian natomiast do Niki. Oboje
nie ukrywając zdenerwowania szybko się rozłączyli i niebawem mieli pojawić się na miejscu.
Każde dla innej osoby, lecz z jednego istotnego powodu, jakim jest miłość.
Nicole pędem wbiegła do szpitala,
pytając w pośpiechu, gdzie znajdzie doktora Watsona. Gdy kobieta jej
odpowiedziała, ta nie zważając na idących ludzi w mgnieniu oka pokonała
korytarz dzielący ją od gabinetu lekarza. Zapukała raz, drugi, jednak
odpowiedziała jej wyłącznie cisza. Dyskretnie uchyliła drzwi, jednak nikogo nie
było w środku. Weszła do pomieszczenia i usiadła na lekarskiej kozetce.
Napływające myśli do jej umysłu, tylko podsycały niepokój, który narastał w jej
sercu. Zatraciwszy się w swoich rozmyślaniach nawet nie zarejestrowała, że ktoś
wszedł do sali. Nagle poczuła ciepły dotyk na ramieniu. Jednocześnie tak znany
i tak obcy. Odwróciła się gwałtownie i zobaczyła parę niebieskich oczu
wpatrujących się w nią z widocznym zatroskaniem, ale i czymś, czego nie mogła
jednoznacznie sprecyzować…
.jpg)
Posty
0 komentarze
Dziękujemy za poświęcony czas na naszym blogu. Będzie nam miło, jeśli zostawisz kilka słów od siebie ;)
Pozdrawiamy – Ailes.